Czernis Alfons

Czernis Alfons

Mężczyzna 1899 - data nieznana

 

Stara (nie)znana Kalwaria Wileńska



Źródło: http://poznajwilno.pl/miasto/zabytki/kategoria-koscioly/kalwaria-wilenska/

KALWARIA WILEŃSKA



Kalwaria Wileńska wraz z kościołem pw. Znalezienia Krzyża Świętego powstała w okresie, gdy dostęp do Jerozolimy, z powodu ogromnych kosztów podróży, był niemożliwy dla większości wiernych. Jest unikalną wartością kultową oraz żywym pomnikiem wiary i męki Chrystusa nie tylko z powodów architektonicznych, ale też swojej historii.
Kościół Kalwaryjski w Wilnie

Największe sanktuaria kalwaryjskie powstawały w czasie kontrreformacji w XVII wieku w celu krzewienia kultu Chrystusa. Podobne zostało wybudowane również nieopodal Wilna, na wzór Kalwarii Zebrzydowskiej w Polsce. Krajobraz Werek ( lit. Verkiai) i górzyste tereny obrzeży wileńskich wykorzystano jako otoczenie dla postawienia kaplic Stacji Męki Pańskiej.
Początki Kalwarii Wileńskiej sięgają 1662 r., kiedy biskup Jerzy Białłozor zdecydował zbudować sanktuarium jako znak wdzięczności Bogu za odzyskaną niepodległość i ocalenie Wilna pod czas wojny polsko - rosyjskiej. Specjalna komisja pod kierownictwem Gotarda Tyzenhauza wydzieliła około 170 ha ziemi. Motyw zaproszenia braci dominikanów był jasny: opieka nad nowopowstałą Kalwarią. Plan Białłozora wykonali jego następcy.
Początkowo zbudowano drewniany kościół, a następnie w Dniu Zesłania Ducha Świętego 9 czerwca 1669 r. biskup Aleksander Sapiecha poświęcił pierwsze, położone w leśnej przestrzeni, kaplice. Jak podają źródła historyczne, dźwięczały wtedy dzwony wszystkich kościołów miasta, a biskup Sapieha sypał ziemię przywiezioną z Jerozolimy.
Niedługo po tym wydarzeniu, w 1675 r., kościół i klasztor spłonęły. Dopiero po 100 latach owe budowle wraz ze sześćdziesięciostopniowymi schodami i tarasem odbudowano. Odnowiono stacje, zbudowano kaplice Drogi Krzyżowej i wyświęcono je ponownie. W 1793 r. odbudowano zakrystię.
Dobra Werkowskie wielokrotnie zmieniały swoich właścicieli. Po Massalskich, byli Potoccy i Jaszeńscy. W 1842 r. władze carskie zabrały ziemie, pozostawiając tylko 36 ha klasztorowi, a w 1850 r. usunięto dominikanów. Pozostała tylko parafia, która przetrwała do dziś.
W marcu 1963 r. władza sowiecka dokonała zbrodni wysadzając w powietrze wszystkie kaplice, za wyjątkiem czterech, które stały w pobliżu kościoła. Zaniechano ich zrujnowania, gdyż od wstrząsów mógł runąć również kościół.
W maju 1990 r., niedługo po odzyskaniu przez Litwę niepodległości, rozpoczęto prace nad odbudową kaplic Kalwarii Wileńskiej. Kalwarię odbudowano z prywatnych środków i ze środków Funduszu Drogowego. W maju 2002 poświęcono wszystkie stacje Drogi Krzyżowej.
Barokowy kościół pw. Odnalezienia Krzyża Świętego jest centralnym miejscem Kalwarii Wileńskiej. Zgodnie z europejską tradycją kalwaryjską, stanowi on krajobrazową dominantę całości oraz góruje nad całością założenia.
Zbudowany w planie krzyża łacińskiego mieści się na górze symbolizującej Golgotę. Wnętrze kościoła upiększają sceny z Pisma Świętego malowane techniką al secco oraz freski z wykorzystaniem modnego w owym czasie efektu optycznego powiększania wnętrz. W kościele przechowuje się relikwie św. Krzyża podarowane przez papieża Piusa VIw 1782 r.
W Kalwarii Wileńskiej tradycji nie zniszczył ani czas, ani pełna tragedii historia. Wspinając się na kolanach rozmodleni pielgrzymi obchodzą Drogę Krzyżową szukając ukojenia i pojednania się z Bogiem. Później udają się do kościoła, gdzie adorują relikwie Krzyża św.
14 dnia każdego miesiąca w kościele wspólna adoracja relikwii Krzyża Św. Msze św. odbywają się w języku litewskim i polskim.


Źródło: http://kurierwilenski.lt/2014/05/23/stara-nieznana-kalwaria-wilenska/
W komentarzach czytamy:
Nieco więcej o Kalwarii.
Kościół Znalezienia Krzyża Świętego w Wilnie – kościół położony na skraju Wilna w dzielnicy Werki przy ulicy Kalvarijų g. 327 przed 1945 – Kalwaryjskiej.
Zbudowany został w latach 1662–1669 jako drewniany kościół pielgrzymkowy, przebudowany w latach 1755–1770 na murowany. W XVII w. popularne stały się w Rzeczypospolitej pielgrzymki do Ziemi Świętej. Ponieważ jednak przedsięwzięcie to było bardzo drogie i dostępne w związku z tym tylko dla nielicznych, rozpoczęto budowę krajowych Kalwarii, przeznaczonych dla tych, których nie stać było na pielgrzymkę.
Zespół kalwaryjski został wkomponowany we wspaniały, zróżnicowany widokowo krajobraz, zlokalizowany (wówczas) poza miastem na południowo-zachodnich obrzeżach miejscowości Werki i składał się z kościoła Znalezienia Krzyża Świętego z klasztorem dominikanów oraz 20 murowanych kaplic, 1 drewnianej, 1 murowanej bramy, 7 drewnianych bram i cmentarza.
W 1755 dominikanie postanowili przebudować kościół na murowany. Zadanie to powierzyli Janowi Krzysztofowi Glaubitzowi. Powstała budowla w w stylu rokokowym ze strzelistymi wieżyczkami i prezbiterium zwieńczonym ozdobnym szczytem. Do położonego na wzgórzu kościoła prowadziły od strony Wilii monumentalne, kamienne schody. Glaubitz wzniósł również mały budynek klasztorny o typowym dla tych czasów dachu mansardowym.
W 1770 (według innych źródeł w 1772), znów w Dzień Zesłania Ducha Świętego, były poświęcone ponownie odbudowane stacje Drogi Krzyżowej.
Kościół został częściowo zniszczony w 1812 przez armię napoleońską i później odrestaurowany. Klasztor dominikanów został zamknięty w 1850.
Założenie kalwaryjskie przetrwało wszystkie zawieruchy dziejowe aż do 1962, kiedy to władze sowieckie podjęły decyzję o zniszczeniu kompleksu. W marcu 1963 zniszczono wszystkie kaplice, z wyjątkiem 4, które stały w pobliżu kościoła. Bano się je rujnować, gdyż mógł runąć kościół. Obecnie odbudowany.

Archiwalne zdjęcia z pielgrzymek kalwaryjskich.

Odpoczynek na łące w trakcie pielgrzymki


W historycznej rzece Cedron należało nogi umyć i wody ze sobą wziąć.


Dawne obchody Zielonych Świąt

Link doBalsewicz Kazimiera z d. Czernis (Chrzest); Balsewicz Wincenty (Chrzest); Baturo Aniela (Chrzest); Baturo Bolesław (Chrzest); Baturo Józef (Chrzest); Baturo Kazimiera (Chrzest); Baturo Stanisława (Chrzest); Czernis Alfons (Chrzest); Czernis Aniela (Chrzest); Czernis Anna (Chrzest); Czernis Antoni (Chrzest); Czernis Antoni (Chrzest); Czernis Bolesław (Chrzest); Czernis Bronisława (Chrzest); Czernis Bronisława (Chrzest); Czernis Edward (Chrzest); Czernis Franciszka (Chrzest); Czernis Helena (Chrzest); Czernis Jan (Chrzest); Czernis Janina (Chrzest); Czernis Józef (Chrzest); Czernis Józef (Chrzest); Czernis Józef Karol (Chrzest); Czernis Józefa (Chrzest); Czernis Józefa (Chrzest); Czernis Julian (Chrzest); Czernis Kazimiera (Chrzest); Czernis Kazimierz (Chrzest); Czernis Konstancja (Chrzest); Czernis Leonard (Chrzest); Czernis Michalina (Chrzest); Czernis Michalina (Chrzest); Czernis Michał (Chrzest); Czernis Michał (Chrzest); Czernis Mieczysław (Chrzest); Czernis Paweł (Chrzest); Czernis Piotr (Chrzest); Czernis Stanisław (Chrzest); Czernis Stanisław (Chrzest); Czernis Stanisława (Chrzest); Czernis Stanisława (Chrzest); Czernis Stefania (Chrzest); Czernis Tekla (Chrzest); Czernis Wacław (Chrzest); Czernis Wiktoria (Chrzest); Czernis Wincenta (Chrzest); Czernis Wincenty (Chrzest); Czernis Wincenty (Chrzest); Czernis Witold (Chrzest); Czernis Władysław (Chrzest) ['Więcej łączy']